Bob de Ruiter schrijft boek 'M'n vrouw kwijt'
11 februari 2009 om 00:00 NieuwsBovenal is het boek een verhaal over liefde, loyaliteit en verraad. ‘M’n vrouw kwijt’ speelt zich deels af in Ede en is het literaire debuut van de 48-jarige Bob de Ruiter. ,,In de roman wordt de zwerftocht van mijn vrouw Saskia en mij beschreven door de wereld van de geestelijke gezondheidszorg. Niet omdat wij dat zo graag wilden. Daar zijn wij ingerold. Wij hebben een serie crises achter de rug. Als je daar in zit, heb je niet de behoefte om dat op te schrijven.”
door Jan de Boer
De Ruiter zag in wat je volgens hem met recht een èchte crisis kunt noemen. ,,Een vrouw wilde bij mij weg. Een kliniek waar zij was opgenomen wilde niet meer met mij communiceren. Vrienden wenden zich van mij af. Er lag een brief van de advocaat op de deurmat over de echtscheiding. En mijn verhaal was bijzonder ongeloofwaardig als ik het iemand vertelde. Maar wat zei ik: ‘mijn vrouw wil bij mij weg, maar eigenlijk weet ze op dat moment eigenlijk niet wat ze wil, ze is in de war.''
Manisch depressief
,,Ik dacht”, gaat Bob de Ruiter verder, ,,dat het heus wel weer goed zou komen. Dat was mijn geloof. Maar je weet wel als je dat zegt dat iemand anders denkt ‘het komt wel goed, maar je hebt nog een lange weg te gaan’. Je moet nog wat verwerken. ‘Heb je het wel goed?’, dat zeiden ze ook iedere keer tegen mij.’’ Saskia zat op dat moment, in april/mei 2006, in de verslavingskliniek De Grift in Arnhem. Zij vult aan: ,,Je vergeet er bij te zeggen dat ik manisch depressief ben.”
De Ruiter: ,,Mijn verhaal was wel geloofwaardig als je dit punt er bij betrekt. Saskia zat in De Grift voor problemen met alcohol, terwijl zij bovendien manisch depressief is. In deze min of meer gesloten inrichting is het contact tussen haar en mij verloren gegaan. Saskia wilde niet meer met mij verder. En de kliniek leek het niet handig als ik haar contactpersoon bleef. Als ik dan belde, konden zij niet meer met mij praten. Intussen werd Saskia op weg geholpen door hulpverleners, die de filosofie hadden ‘je moet werken aan een nieuw bestaan, een nieuwe toekomst’.”
Saskia werd ondersteund om haar eigen weg te gaan. ,,Maar zij is ook manisch depressief, dacht ik toen. In de periode dat zij zo was, was zij manisch. Maar de therapeuten dachten ‘de therapie werkt goed’. Ze is actief, ze doet overal aan mee, ze wil van alles. Toen ze ook nog een kortstondige relatie kreeg met een andere patiënt, vond men dat prima. Zij was toen even manisch en verliefd. Dat zijn toestanden waar je niet eeuwig in blijft.''
Drama's
,,Ik wilde heel graag de relatie behouden, maar moest het wel opnemen tegen alles en iedereen. Dit is één episode, waarvan je kunt zeggen: ‘Bob was z’n vrouw kwijt’. Daarvoor en daarna hebben zich nog andere drama’s voorgedaan. Die worden ook in het boek beschreven. De ervaringen van die periode is de basis voor het boek. Ik schrijf gewoon over haar, mij en over ons. Als je midden in de crisis zit, heb je geen zin om er over te schrijven. Toen had ik maar één zorg: hoe behoud ik mijn vrouw?’’
Toen hij later terug keek, dacht De Ruiter: wat een verhaal! ,,Helaas heb ik het zelf niet kunnen verzinnen. Wel heb ik het meegemaakt. En het minste wat je kunt doen, is proberen om dat verhaal zo goed mogelijk op te schrijven. De roman is mij aangereikt.’’
De Ruiter vindt dat zijn roman geen aanklacht is. Hij zegt: ,,Ik ben er van overtuigd dat de meeste mensen in die wereld toegewijde professionele hulpverleners zijn met goede bedoelingen. Maar als er mensen zijn die niet zo professioneel zijn, die eenzijdig zijn, die niet open staan voor kritiek, die niet goed luisteren naar anderen, fouten maken die niet te overzien zijn, dan zijn rampen, drama’s met fatale afloop niet uitgesloten.’’
Bob vindt niet dat dit bij hem het geval was. ,,Dat is bij ons net niet gebeurd. Maar we zijn wel een paar keer door het oog van de naald gekropen.''
foto:
Bob met zijn vrouw Saskia. ,,Helaas heb ik het zelf niet kunnen verzinnen. Wel heb ik het meegemaakt.''
