Column Cees van der Knaap: Prins Bernhard

Door vooral veteranen vereerd en geliefd. Door velen ook verguist. Een aantal jaar geleden op hoge leeftijd overleden, is hij nog steeds iemand waar een ieder een mening over heeft. Ik kwam Prins Bernhard voor het eerst in 2003 tegen in Paleis Soestdijk. Ik was daar om hem als eerste het draaginsigne (veteranenspeld) voor oud-militairen die aan militaire operaties hebben deelgenomen, op te spelden.

Het werd een gezellig samenzijn. Hij was zeer openhartig en schroomde niet zijn mening te geven. Sindsdien had ik regelmatig contact met hem. Soms belde hij. Dat kon gaan over een verzoek of Defensie niet kon helpen bij het verplaatsen van olifanten in Afrika of het maken van een kritische opmerking over de kleur van de nieuwe baret van de Koninklijke Landmacht.

Ik hoorde het altijd met belangstelling aan. Naar mij toe was hij ook nooit dwingend. Zou ook geen zin hebben gehad. Dat begreep hij wel.

Wageningen 5 mei, Bevrijdingsdag, dat was zijn dag. Met oude maten herinneringen ophalen. Met als hoogtepunt het afnemen van het Defilé. De laatste keer dat hij daar was, ging dat met grote moeite. Maar hij versaagde niet.

Een paar weken voor zijn dood hadden we onze laatste ontmoeting. Samen met de Chef Militair Huis van de Koningin werd ik in zijn werkkamer ontvangen. Comfortabel, maar ook een kamer waar de tijd had stilgestaan. Veel olifantenbeelden, snuisterijen en foto's. Het daglicht door raambedekking getemperd. Heerlijke luie stoelen. Er waren wat onderwerpen die besproken moesten worden. Maar daar kwam het niet van, hij zat op zijn praatstoel.

En hoewel 's morgens pas, smaakte hem de rosé champagne. Uren heeft hij verteld over zijn leven. Hij was die dag tevreden. Hij had net gehoord dat wat nog geregeld moest worden, was gedaan. Bij het weggaan pakte hij mij bij de armen. Buiten keken de generaal en ik elkaar aan. 'Bijzonder gesprek', zei ik. Hij knikte.

Twitter: @CvanderKnaap

Facebook: www.facebook.com/CvdKnaap