Column Kimberley Bos: Brons!

EDE Kimberley Bos uit Ede neemt voor de tweede keer in haar loopbaan deel aan de Olympische Winterspelen. In haar sport skeleton is ze de laatste jaren uitgegroeid tot een serieuze kanshebber op een medaille tijdens de Spelen in de Chinese hoofdstad Beijing. Afgelopen weekend won ze brons op deze Olympische Spelen. Bos schrijft exclusief voor Ede Stad.nl een column.

Brons voor mij op de Olympische Spelen. Ik denk dat de meesten van jullie dat wel hebben meegekregen. Want hoewel ik eigenlijk nog maar amper weet wat er gaande was in Nederland en dan met name in Ede, weet ik inmiddels wel dat het een mooi feestje was en iedereen erg met me meeleefde. En waar ik al beelden voorbij zag komen van een polonaise in de Van der Knaaphal, voelde het voor mij aan het einde van de wedstrijd en erna ook als een polonaise. Er werd aan alle kanten aan me getrokken. Ik had het voor geen brons willen missen.

Veel mensen vergelijken mijn sport skeleton met een achtbaan en ik heb wel vaker gezegd dat ik helemaal niet zo’n fan ben van achtbanen, maar eigenlijk was het vooral in de uren na mijn wedstrijd een echte achtbaan. Of eigenlijk begon dat al met de wedstrijddag zelf. Daar begon ik aan op de zesde plaats in het klassement, maar wel met de wetenschap dat er nog heel veel mogelijk was. Een medaille halen zat erin, maar het kon ook de andere kant op vallen en ik wilde doen wat ik steeds heb gedaan de afgelopen jaren; me vasthouden aan het proces en gewoon zo goed mogelijke afdalingen neerzetten.

Toen ik in de derde run wist te stijgen naar de vierde plek, kwam het podium plots heel dichtbij. Die vierde plaats zelf, daar had ik op voorhand echter ook al voor getekend. Maar ja, een olympische medaille die wilde ik natuurlijk heel graag. ‘I had to keep my cool’, zoals ze dat dan zeggen en wat qua term heel goed aansluit op onze sport. Dat heb ik zo goed mogelijk geprobeerd. Om rustig te blijven voor die vierde afdaling. Ik ben wel eens door het ijs gezakt, doordat ik té graag wilde. Dat mocht nu niet gebeuren. En dat gebeurde ook niet.

Mijn laatste afdaling voelde goed. Je werkt min of meer van bocht tot bocht, waarbij je eigenlijk niet stil mag staan bij wat je zojuist in de vorige bocht deed. Dan is de volgende er namelijk al. Het ging goed, maar toen ik in bocht 13 flink omhoog kwam van mijn slee na een klap tegen de muur, schrok ik toch wel even. Ik merkte echter ook dat ik echt veel snelheid had en dat het dus wel een goede tijd kon zijn. Dat bleek ook wel. Ik was op dat moment de snelste van de vierde heat. Alleen Hannah Neise, die goud won, zou nog sneller gaan dan ik.

Na mijn afdaling was het billenknijpen in de hotseat. Daar keek ik naar de drie anderen die na mij naar beneden mochten en dan met name na de eerste na mij; Tina Hermann. Het verschil tussen ons was klein voorafgaand aan de vierde heat en direct na de start ging haar tijd ook in het rood. Maar ik wist ook, Tina start langzamer dan ik. De tijd ging echter verder in het rood. Ik had het niet meer. En toen was daar de finish en was het duidelijk…

Ik had olympisch brons! Wat een ontlading! En niet alleen bij mij, maar ook bij de mensen om me heen. Mijn coaches, Kristan en Joska. Maar ook de concurrentes, of eigenlijk vriendinnen, want dat zijn het in veel gevallen. Dat maakt deze sport ook mooi. Mirela Rahvena, die vijfde werd, vloog me direct om de nek. Ik heb inmiddels wat beelden gezien van Ede en ook daar was het gekkenhuis. Ik besef me denk ik nog niet eens wat het nu allemaal heeft losgemaakt.

Voor dat besef heb ik eigenlijk ook nog helemaal geen tijd gehad. Toen Hannah gefinisht was werden we min of meer naar de podiumceremonie toegetrokken. Daarna volgden ontelbaar veel interviews en andere verplichtingen. Rond 01.30 uur in de nacht zat ik op mijn kamer via een laptop en telefoon nog interviews te geven. Daarna was het pas tijd om wat te eten. Hectisch? Jazeker. Had ik het willen missen? Absoluut niet! Dit is ook weer een ervaring op zich.

Met de hectiek zal het nog niet over zijn nu. Er staan alweer meerdere dingen gepland. Ik laat het maar op me afkomen en zie wel wat er gaat gebeuren. Ik ga proberen hier nu van te genieten en kijk er ook naar uit om straks weer naar Nederland te komen. Om mijn familie een dikke knuffel te geven. En Carley, mijn hondje, natuurlijk. Want dat heb ik wel gemist.

Kimberley