Liever een eekhoorn dan gelokte edelherten

EDE Het is zondagochtend 20 september. Met een kop koffie zit ik achter mijn computer. Achter? Waarom noemen ze dat eigenlijk zo? Je zit er in feite toch voor? Hoe moet je op het scherm kijken als je achter je computer gaat zitten? Het zijn van die dingen waar je zomaar opeens over na kan denken.

Michael de Vries

Net als ieder jaar ben ik in deze periode iets minder in de natuur te vinden. Nu de scholen enkele weken bezig zijn, merk ik dat mijn natuuruurtjes minder worden.

Nu is het ook zo dat er een relatief rustige periode aanbreekt in de natuur. Er is voor mij even iets minder te zien. Nu kan ik net als veel andere mensen wel de met voer gelokte en deels tamme edelherten op de Hoge Veluwe gaan fotograferen tijdens de bronst, maar ik weiger daar te komen.
Een park waarin boswachters emmers voer strooien, zodat de edelherten op open plekken komen, waar de mensen makkelijk foto’s kunnen maken... ik moet er niets van hebben. Dat heeft in mijn ogen níets met natuurfotografie te maken.

BEELDEN In plaats daarvan besteed ik vandaag maar eens wat tijd aan het uitzoeken van alle beelden die ik afgelopen zomer heb gemaakt. Over de rode wouw, de das en de koninginnenpages schreef ik in eerdere columns al. Maar tussen alle foto’s kom ik nog een bijzonder moment tegen. Een maandje geleden, zo aan het eind van de zomervakantie, zag ik ineens een eekhoorn in de hazelaar achter het huis.

UNICUM Dat is toch niet bijzonder, zullen velen nu denken. Maar hier is dat een unicum. Hooguit één keer per jaar zie ik een eekhoorn in de buurt. Terwijl ik vanuit de tuin stond te kijken hoe de jonge eekhoorn van de nog niet rijpe hazelnoten at, maakte het diertje een sprong van wel drie meter.

De eekhoorn kwam terecht in een bos klimop dat in één van de grote coniferen groeit. Het diertje verdween tussen de coniferen, maar stak een minuut later ineens zijn kop tussen de takken door. Terwijl ik rustig in kleermakerszit op de grond zat, lukte het me om een paar foto’s te maken.

Voor mij is dat echt genieten. Even later vertrok de eekhoorn weer, om helaas niet meer terug te keren. Maar dit moment, en zelfs het terugdenken eraan, is voor mij veel meer waard dan al die gelokte edelherten bij elkaar.

Michael de Vries is natuurliefhebber en leerkracht basisonderwijs. Zijn natuurcolumn verschijnt tweewekelijks. Reageren? Mail naar ede.stad@bdu.nl.